ابوالحسن علی ابن بَوَاب

(وف 423 /413 ق)، خطاط مذهّب، حافظ، قارى، ادیب و شاعر شیعى. مشهور به ابن‏بواب یا ابن‏سترى و ملقّب به علاءالدین و قبلةالكتاب. پدرش پرده‏دار دستگاه آل‏بویه بود و شهرت وى هم از این رو است. ابوالحسن نیز یك چند در خدمت بهاءالدوله‏ى دیلمى سرپرستى كتابخانه‏ى بهاءالدوله را در شیراز بر عهده داشت. خوشنویسى را از ابن‏اسد كاتب آموخت، برخى او را شاگرد حسن بن مقله و بعضى شاگرد محمد بن مقله دانسته‏اند. خط نسخ را به شیوه‏ى خود مى‏نوشت و اصولى نیز براى آن وضع كرد. وى را پایه‏گذار شیوه‏ى ریحانى و محقق نیز دانسته‏اند. آموزشگاهى براى تعلیم خط تأسیس كرد كه تا 698 ق برجا بود. شصت و چهار نسخه قرآن به خط خود نوشته بود. ابن‏بواب به خدمت فخرالملك، ابوغالب محمد بن على بن خلف واسطى، والى عراق، از جانب بهاءالدوله، درآمد و ندیم وى شد. در بغداد درگذشت و در جوار امام احمد حنبل به خاك سپرده شد. آثارى از وى در مجموعه‏ى چستربیتى لندن و كتابخانه لاله لى استانبول باقى است. نسخه قرآن كتابخانه چستربیتى به امضاى او و به تاریخ 391 ق است كه هم از نظر خط و هم از تذهیب مجلل است. اشعارى نیز در فن خط و لوازم آن سروده كه ادیبان «القصیدة الرائیة» او را در نهایت بلاغت دانسته‏اند. شهرت او در تكمیل و تنقیح شیوه‏ى ابن‏مقله است.